Inne życie przedmiotów

autor zdjęcia: Christophe ARCHAMBAULT/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Na wystawie „Les choses. Une histoire de la nature morte” („Rzeczy. Historia martwej natury”) znalazło się ok. 170 dzieł wypożyczonych z ponad 70 kolekcji publicznych i prywatnych z całego świata. Na zdjęciu rzeźba „Martwa natura” Rona Muecka

Wystawa „Les choses” w paryskim Luwrze – jedna z najważniejszych zorganizowanych w ostatnich latach – przypomina, jak ważną rolę w życiu człowieka odgrywały i nadal odgrywają rzeczy, nawet najbardziej banalne przedmioty, z którymi codziennie mamy do czynienia.

Charles Sterling zorganizował w 1952 roku w paryskim Musée de l’Orangerie wielką wystawę poświęconą martwej naturze – od starożytności do XX wieku. Była to ostateczna rehabilitacja gatunku uważanego przez wieki za pośredni, mniej wartościowy. Twórca tej ekspozycji był niepospolitą postacią. Urodził się w 1901 roku w Warszawie, w rodzinie zasymilowanych Żydów. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Potem ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Miał być adwokatem, jednak w 1925 wyjechał do Niemiec. Następnie trafił do Wielkiej Brytanii, by ostatecznie osiąść we Francji. Tam też skończył historię sztuki i na lata związał się z Luwrem. Umarł w 1991 r. w Paryżu.

Dziś nie zauważamy, jak mocno Charles Sterling zmienił obowiązujący do dziś kanon historii sztuki, to, co obecnie uważamy za ważne, co jest podziwiane i przykuwające uwagę publiczności. To on odkrył Georges’a de la Toura, dziś uznawanego za jednego z najbardziej fascynujących malarzy doby nowożytnej, ale też rozpropagował francuskich twórców XV wieku. Ogromne znaczenie miała wreszcie wystawa martwej natury. Wpisywała się ona w zmiany zachodzące od ponad wieku w sztuce. Manet, impresjoniści i ich następcy przede wszystkim zwrócili uwagę na pejzaż czy malarstwo rodzajowe. Przyglądali się temu, co ich otaczało. Odrzucili zaś to, co przez stulecia było najwyżej cenione oraz było źródłem prestiżu w sztuce: malarstwo...