Narażenie na ciężką chorobę surowo karane

Sprawca musi mieć świadomość, że jest osobą zakażoną jedną z wymienionych w przepisie chorób.

Już od czasów starożytnych podejmowano działania, które miały uchronić przed szerzeniem się chorób zakaźnych. W szczególności nakazywano określone zabiegi higieniczne (np. w starożytnym Egipcie kapłani skrupulatnie myli i golili swoje ciała). Niekiedy nakazy były ujmowane w formie prawideł religijnych, np. w Talmudzie opisywano zasady postępowania z trędowatymi, którzy byli izolowani, a ich odzież palona. Dezynfekowano także ich naczynia i pomieszczenia, w których przebywali.

Przepisy przeciwmorowe

Eskalacja takich działań następowała w okresie śmiertelnych epidemii. Wówczas podejmowano niekiedy bardzo drastyczne środki zaradcze. Otaczano kordonem wojskowym miasta, w których przebywali chorzy, a ich samych zamykano w domach i palono wraz z całym dobytkiem. Osoby przybywające „z podejrzanych stron” były poddawane kwarantannie. Wydawano też przepisy „przeciwmorowe”, których przestrzeganie było zabezpieczone surowymi karami. Przykładowo w Królewcu pod koniec XVII w. wieszano osoby, które się nie stosowały do takich regulacji, a w Warszawie, ku przestrodze, stawiano szubienice, które miały odstraszyć niepożądanych przybyszów.

W czasach nowożytnych, wraz z postępem medycyny i poznawaniem etiologii chorób zakaźnych, zaczęto wydawać akty prawne, które miały chronić przed ich rozprzestrzenianiem się. W...