Drugiego życia nie ma

autor zdjęcia: Krzysztof Pacula / Forum

źródło: Rzeczpospolita

Podobnie jak w ceglanym nowojorskim Queensbridge czy parterowym kalifornijskim Compton, na ursynowskich blokowiskach i na śródmiejskich kamienicznych studniach dorastały kolejne pokolenia dzieci weteranów, chuliganów wrażliwców i… przeważająca większość ówczesnych raperów. Na zdjęciu blokersi z warszawskiego Wawrzyszewa, 2005 rok

źródło: Rzeczpospolita

Część z nich miała aspiracje, żeby być swego rodzaju gangstaraperami. Tylko co to za gangstaraperzy, co mieszkali z rodzicami i jak im tata kazał posprzątać pokój, to sprzątali. Odgrywali w tym rapie jakieś role, ale często te role im się zlewały z życiem.

Pierwsze nagrania nadwiślańskiej sceny rapowej powstawały zwykle na magnetofonach kasetowych z dwiema kieszeniami i wejściem mikrofonowym. Najpierw zapętlano instrumentalne fragmenty bitów – przegrywano je na drugą taśmę, a potem dogrywano kolejne kopie tego samego wycinka – a do tak przygotowanego, często nieco krzywego kilkuminutowego loopu rapowało się później w kółeczku, wykorzystując mikrofon bądź… słuchawki, które przy podpięciu do wejścia mikrofonowego cicho, bo cicho, ale też zbierają dźwięk. Na wagę złota były wówczas instrumentalne wersje hitów, które pojawiały się na winylowych wydaniach singli i przegrywane dziesiątki razy krążyły po mieście, dając pole do popisu wszelkim ówczesnym MC (tak powstały choćby „Flippery” ZIP Składu nawinięte do klasycznego „Rugged‑N- Raw PMD”).

Jednocześnie wciąż trwały eksperymenty ze sprzętem dostępnym ówczesnym początkującym producentom i DJ-om. W ten sposób zajeżdżono setki gramofonów Unitra, których silniczki nie wytrzymywały napięcia związanego ze skreczowaniem, i porysowano tysiące płyt pożyczanych zwykle od rodziców bądź ich znajomych. Co bardziej zaznajomieni z elektromechaniką koledzy z techników budowali pierwsze miksery samoróby, a najbardziej majętni przedstawiciele sceny zbierali właśnie kasę na pierwsze technicsy, vestaxy i akaie, adaptery i samplery widziane na...