Trzy młodości starego mistrza

autor zdjęcia: Valery Hache

źródło: Rzeczpospolita

Kilka dni temu „IO” Jerzego Skolimowskiego zdominował galę wręczenia Orłów Polskiej Akademii Filmowej. A w niedzielę wieczorem nominowany w kategorii filmu zagranicznego będzie jednym z bohaterów gali oscarowej.

Są we współczesnym kinie starzy mistrzowie, których filmy pozostały w stylistyce lat 70. XX wieku. Ale zdarzają się artyści wciąż od nowa potwierdzający, że to nie PESEL decyduje o młodości. Robert Altman do ostatnich dni, nawet po transplantacji serca, szukał nowych form, zachwycając otwartością na wszystko, co świeże. Młodością zachwyca też 84-letni Jerzy Skolimowski. Jego „IO” to film nowoczesny, niesztampowy, z różnorodnymi, znakomitymi zdjęciami, świetnym wykorzystaniem koloru, fantastycznymi zmianami rytmu. A jednocześnie mądry i bardzo wzruszający.

IO jest szarym, pospolitym osiołkiem. Kiedyś był gwiazdą cyrku, miał opiekunkę – dziewczynę, która z nim występowała i kochała go. On też ją kochał. Ale po protestach przeciw „maltretowaniu” zwierząt został wywieziony do stadniny koni, gdzie ma pracować jako zwierzę pociągowe. Tak zaczyna się jego wędrówka.

Jerzy Skolimowski patrzy na świat oczami mądrego, smutnego zwierzęcia. Jest w jego filmie wszystko. Przejmujące sceny, które pokazują życie z bolesną świadomością, że jest się nisko w hierarchii, kiedy IO patrzy w stadninie na rumaki pędzące po łące, piękne i wolne. Jest tu również spojrzenie na dzisiejszą Polskę. Choćby wtedy, gdy IO staje się maskotką wiejskiej drużyny futbolowej i omal nie ginie w pojedynkach kiboli. Albo gdy jedzie za granicę w tirze prowadzonym przez wytatuowanego kierowcę, namawiającego...