Piękne wiązania

autor zdjęcia: Joanna Potocka

źródło: Rzeczpospolita

Andrzej Ziemilski (17 czerwca 1923 – 1 maja 2003)

Należał do środowiska, dla którego góry były schronieniem i rekompensatą za to, co czekało na dole – urodzonego 100 lat temu socjologa, pisarza, taternika Andrzeja Ziemilskiego wspomina pisarka i reporterka.

Pierwszy raz zobaczyłam Andrzeja Ziemilskiego jakieś 60 lat temu. Siedział na śniegu przy trasie naszego slalomu i owijał buty cienkimi rzemieniami o zdumiewającej długości, umocowanymi do nart. Te wiązania nazywały się langrimeny i już były niemodne, bo wymyślano nowe, metalowe, szczękające, które wypinały się przy upadku. Dopiero wstąpiłam do klubu dziennikarzy narciarzy o skromnej nazwie Kaczka, współzakładanego przez Andrzeja po odwilży 1956 r., byłam pod wrażeniem jego sławy narciarskiej i dziwiłam się tym wiązaniom.

Nie znałam wtedy jego opowiadań o górach. Przeczytałam później w „Filarze Pysznego Szczytu”, że zjazdowiec ujeżdża nogami całą kulę ziemską. To nie on rusza, to ziemia zaczyna się toczyć. Guzy, jamy, kotliny i garby chcą narciarza zgnieść, ale on jarzmi je swymi nartami, „które złączył z nogami oplotem rzemiennym przypominającym sandał antyczny”.

Należał do środowiska, dla którego góry, zwłaszcza w pierwszych dekadach po wojnie, były schronieniem i rekompensatą za to, co czekało na dole. Należała się im wdzięczność i uwaga. Narciarz, który w opowiadaniu ujeżdża kulę ziemską, nie czyni tego z poczucia wyższości, lecz przywraca równowagę pędzącemu na oślep globowi.

***

Urodził się sto lat temu, we Lwowie. Ojciec znany lekarz, społecznik, mieszkanie pełne dzieł sztuki, wykształcenie klasyczne, języki, sporty, podróże. Ale...