Mecz z przeszkodami

autor zdjęcia: Adam Jastrzebowski/REPORTER

źródło: Rzeczpospolita

Kuba Błaszczykowski żegna się z drużyną narodową. Zagrał w kadrze 109 razy, ale jest dla polskiej piłki znacznie ważniejszy niż tylko jako reprezentant kraju.

Takich pożegnań nie organizuje się byle komu. Jerzy Dudek czekał cztery lata, a kiedy wybiegał ostatni raz na spotkanie z Liechtensteinem, był tuż po 40. urodzinach. Błaszczykowski w grudniu skończy 38 lat. Ostatni raz zagrał w reprezentacji w 2019 r.

Od tamtej pory częściej słychać o nim jako o współwłaścicielu Wisły Kraków niż piłkarzu. Nękany kontuzjami gra coraz rzadziej lub zajmuje się sprawami organizacyjnymi klubu. Ostatni występ ma więc charakter symboliczny. Piłkarza, który przez ponad dziesięć lat był podporą i synonimem drużyny narodowej, powinno się po prostu uszanować jeszcze raz. Tym bardziej że nie zawsze go szanowano.

Życie i kariera Błaszczykowskiego to gotowy scenariusz filmowy. Są w nim: radość, miłość, tragedia, ból, rozczarowania, spełnienie. Chłopak ze wsi Truskolasy, położonej 25 km na zachód od Częstochowy, miał szczęście do wielkiego sportu. Karierę robił jego wujek, 14 lat starszy Jerzy Brzęczek.

Kiedy w 1992 r. jako kapitan wyprowadzał reprezentację na mecz o złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie, Kuba miał sześć lat. Oglądał z rodziną transmisję i jeszcze niewiele do niego docierało. Ot, wujek w telewizji. Ale starszy o trzy lata brat Dawid był bardziej uświadomiony. Wiedzieli ponad wszelką wątpliwość jedno: wujek, z tej samej rodziny, z tej samej wsi, najmniejszy na boisku, został kapitanem takiej reprezentacji, bo nie tylko bardzo...