Instruktaż zdalnego udziału w rozprawie

Bezrefleksyjne tworzenie prawa biurokratyzuje efektywną instytucję zdalnych rozpraw. Buduje bariery i prowadzi do śmieszności nielicującej z powagą sądu.

Strony lub świadkowie, którzy chcą wziąć zdalnie udział w rozprawach, mogą nie czuć się komfortowo. Ustawodawca wprowadza kuriozalne rozwiązania, że takie osoby są zobowiązane poinformować sąd o miejscu, w którym przebywają. Można zrozumieć zalecenie sądu, aby warunki w ich miejscu pobytu licowały z powagą sądu i nie stanowiły przeszkody w dokonaniu czynności procesowych z ich udziałem, ale brakuje logiki w obligowaniu uczestników posiedzenia do informowania o miejscu ich przebywania.

Gąszcz przepisów

Przepisy dotyczące rozpraw zdalnych stają się coraz bardziej kazuistyczne. Kwestie techniczne, które powinien regulamin sądowy czy nawet dobre praktyki przedstawiać na stronach internetowych sądów, są wtłaczane do kodeksów, a te zaczynają przypominać drogę przez puszczę. Jest to niepokojące, gdyż w takim gąszczu mogą się w końcu pogubić i sami prawnicy…

Z drugiej strony ustawodawca nie jest w stanie zapewnić jasnych i czytelnych pouczeń procesowych. Samodzielne prowadzenie procesu staje się wyzwaniem i chyba model procesu cywilnego ewoluuje w kierunku przymusu adwokackiego, co prowadzi do ograniczenia dostępu do sądu, a na pewno podnosi koszty. Procedura najeżona pułapkami i rygorami grozi szybkim przegraniem procesu.

Połączenie z sądem dopuszczalne tylko z salonu

Doskonałym przykładem przeregulowania kodeksu postępowania...