Pokolenie Zet ucieka z internetu

autor zdjęcia: AdobeStock

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Roy Rochlin

źródło: Rzeczpospolita

Mieli być „cyfrowymi tubylcami”, w końcu nie znają świata bez internetu. Mieli na dobre rozgościć się w rzeczywistości 2.0, czyli świecie wirtualnym. Ale dziś coraz częściej postanawiają się z tej sieci wylogować. Przed czym uciekają, za czym tęsknią?

Emma Lembke, studentka Uniwersytetu Waszyngtona w St. Louis, urodziła się w XXI w. Była kilkuletnią dziewczynką, gdy w sieci zawisły Facebook (2004) i YouTube (2005). Wciąż była dzieckiem, gdy pojawił się pierwszy iPhone (2007) i pierwszy smartfon z systemem Android (2008). – Konto na Instagramie założyłam, gdy miałam 12 lat – mówiła w jednym z wywiadów. Jak przyznawała, wkrótce spędzała co najmniej sześć godzin dziennie, korzystając z różnych aplikacji i mediów społecznościowych – „bezmyślnie przewijając ekran”. A jednocześnie – jak mówiła – „czuła, że ma świat na wyciągnięcie dłoni”. – Dorastałam z telefonem w dłoni.

– W decydującym dla mojego rozwoju okresie, jako młoda kobieta, młody dzieciak w szkole średniej, wpadłam w świat polubień, komentarzy, bardzo namacalnych miar mojej wartości, uzależniających algorytmów i przewijanego w nieskończoność ekranu – wspominała. I w pewnym momencie Lembke nie czuła już, że ma świat u swoich stóp. – Wchłaniałam wszystkie te nierealne standardy dotyczące wyglądu. To doprowadziło do zaburzeń odżywiania. Wpadłam w straszną pętlę – wchodziłam na te aplikacje, zwłaszcza Instagram, czułam się z samą sobą coraz gorzej, ale czułam też, że nie mogę przestać przewijać ekranu, bo miał on nade mną dziwną władzę. Media społecznościowe posłużyły jako narzędzie do wzmacniania negatywnych cech i uczuć, których tak naprawdę nie chciałam mieć –...