Radość z małych rzeczy

autor zdjęcia: Adam Warżawa/pap

źródło: Rzeczpospolita

Całe życie rzetelnie pracowałem, bo miałem marzenie. Kiedy jedni wybierali się na imprezę, ja wolałem trening. Doszedłem do wszystkiego małymi krokami – mówi mistrz olimpijski i wicemistrz świata w rzucie młotem. Rozmowa z Wojciechem Nowickim

Czy czuje się pan sportowcem niedocenianym?

Są ludzie, którzy doceniają moje osiągnięcia, ale w zakresie obecności w mediach czuję pewien niedosyt. Chodzi nie tylko o mnie, ale o całą naszą konkurencję – w ciągu ostatnich dziesięciu lat jako młociarze zdobyliśmy przecież ponad 30 medali, a wciąż mam wrażenie, że te sukcesy bywają pomijane, niektórzy jakby postrzegali nas gorzej. Nie chodzi tylko o mnie. Wiem, że nazwisko promować trzeba, ale nie zabiegam o rozgłos na siłę. Nie potrzebuję atencji, po prostu robię swoje. Uważam, że sportowiec powinien się bronić wynikami – także dlatego trochę mi się to wszystko gryzie, kiedy rezultatów osiąganych przez młociarzy nie docenia się tak, jak tych z innych konkurencji.

Słychać w pana głosie żal…

Możliwe, bo dzieje się to od wielu lat. Osiągamy sukcesy, a nie sprzedaliśmy się w mediach tak, jak chociażby sztafeta. Dziś słyszymy, że dla jednych awans do finału jest historycznym wyczynem, a czwarte miejsce Pawła Fajdka to klęska. To krzywdzące, kiedy taki rezultat nazywamy porażką, a siódme miejsce wicemistrzyń świata – czyli w praktyce regres – sukcesem. Chodzi o retorykę. Teraz zdobyłem srebro, Paweł był czwarty, nie poradziły sobie Malwina Kopron i Anita Włodarczyk. Mamy słabszy sezon, jak cała nasza lekkoatletyka,...