Nie pytaj, czy spali w jednym łóżku

autor zdjęcia: PAP

źródło: Rzeczpospolita

W „Randce w ciemno” prawdziwe było jedynie to, że ludzie zgłaszali się do nas sami. I jeszcze parawan był prawdziwy. Dzięki niemu uczestnicy dokonywali wyboru w ciemno. Naprawdę nie widzieli się wcześniej. Do studia wchodzili osobno i bardzo tego pilnowaliśmy. Na zdjęciu: „Randka w ciemno”, jedna z emisji z 1993 r. Prowadzący Jacek Kawalec z lewej

Pytania i odpowiedzi w „Randce w ciemno” brzmiały, jak brzmiały, bo uczestnicy czytali je z kartki. W dodatku nie pisali ich sami, dostawali napisane od redaktorów.

W 1992 roku Telewizja Polska ogłosiła, że szukają prowadzącego do nowego programu rozrywkowego. Pamiętasz ogłoszenie?

Nawet go nie widziałem! Krystyna Loska zapowiedziała, że rozpoczął się nabór do programu „Randka w ciemno”. Moja żona miała przyjaciółkę, przyjaciółka miała mamę i ta mama zobaczyła to w telewizji. Dała mi znać, bo wiedziała, że u nas krucho z pieniędzmi. Wsiadłem w fiata 126p i pojechałem na casting, chociaż wtedy jeszcze tego słowa nie używano.

Dużo ludzi przyszło?

Ponad 1000 osób, było kilka etapów. Format był amerykański, ale prawa na Europę miała firma Fremantle, w której decydujący głos o tym, kto będzie prowadził polską „Randkę w ciemno”, mieli wtedy Anglicy. A ja znałem angielski – dzięki tym Floydom i prywatnym lekcjom. W moim pokoleniu mało kto znał. Tym producentom, trzem czy czterem panom i jednej pani, przytoczyłem nawet dowcip po angielsku, o przestępcach latynoamerykańskich.

I w ten sposób zostałeś prowadzącym „Randki w ciemno”?!

Powiedziałbym, że to był punkt zwrotny spotkania.

Przytaczanie dowcipu może sobie darujmy, bo jest taki, powiedziałbym, bardzo z epoki. Przypomnijmy program: przychodziła kobieta i zadawała pytania trzem mężczyznom albo odwrotnie, mężczyzna przepytywał trzy kobiety…

Na podstawie...