Los poskąpił bohaterskiej śmierci

autor zdjęcia: AKG/be&w

źródło: Rzeczpospolita

Okoliczności śmierci lejtnanta Sajenki wydają się dość podobne do okoliczności jeszcze innego zabójstwa, które popełnione zostało chwilę później, też według schematu: pojmanie, szamotanina, próba ucieczki, strzały z tłumu.

Wydarzenia, które rozgrywały się na ulicach Dworcowej i Kilińskiego, obserwowali z okien liczni mieszkańcy miasta, często zresztą bliscy osób biorących bezpośredni udział w zajściach.

W mieszkaniu Radomanów, mieszczącym się, jak wiemy, w tym samym budynku, w którym znajdował się posterunek SOK, byli goście bracia Kosaczowie i porucznik Jan Kalinowski. Gdy rozpoczęła się strzelanina, Ryszard Kosacz, który później okazał się jednak Mikołajem, wybiegł, żeby zobaczyć, co się dzieje. Przy okazji wziął karabin „empi”, który leżał u Radomanów na szafie. Wrócił jednak po chwili i oświadczył, że „nie ma co się mieszać”. W mieszkaniu było ciemno, nikt nie zauważył niczego szczególnego w jego zachowaniu. Gdy Mikołaj Kosacz opuszczał już potem zupełnie mieszkanie Radomanów, poprosił tylko szesnastoletnią Janinę, by nie wspominała nikomu, że tego wieczoru był u niej w gościach.

Miał po temu powód. Otóż Mikołaj Kosacz wybiegł z domu Radomanów w momencie, gdy Polacy już rozbroili część żołnierzy sowieckich i prowadzili ich na posterunek SOK. Właściwie zatrzymani powinni być odprowadzeni na posterunek Urzędu Bezpieczeństwa, ale ten był dalej. Ubek Jan Arcikowski twierdził, że miał zamiar ich tam właśnie zaprowadzić, ale była noc. Mówił: „obawiałem się, aby w nocy w drodze mnie samego kto nie »sprzątnął«”....