Sejmowe rodeo

autor zdjęcia: Michał Sadowski/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Jacek Kurczewski, wicemarszałek Sejmu, i Antoni Macierewicz, minister spraw wewnętrznych, po przekazaniu sejmowemu konwentowi seniorów tzw. listy Macierewicza. Warszawa, 4 czerwca 1992 roku

Koalicje z natury mają zmienną agendę, a stałą jest nie wspólny program, ale wola współpracy Rozmowa z Prof. Jackiem Kurczewskim, socjologiem, wicemarszałkiem Sejmu I kadencji

Pamięta pan Sejm I kadencji? Był szalenie rozdrobniony, a jednak wyłonił dwie wielopartyjne koalicje rządzące. Jakie ma pan doświadczenia z tamtego czasu?

Rzeczywiście Sejm był wtedy rozdrobniony, ale czasy były szczególne. Po pierwsze, w Sejmie wybranym w pierwszych wolnych wyborach spotkały się poważne ugrupowania opozycji antykomunistycznej, które z różnych powodów znalazły się w Sejmie, niekoniecznie jako ludzie, ale jako ugrupowania polityczne, po raz pierwszy.

Kogo ma pan na myśli?

Przykładowo Konfederację Polski Niepodległej, która nie została dopuszczona do wyborów w 1989 roku albo Kongres Liberalno-Demokratyczny, który dopiero po czerwcowych wyborach ukonstytuował się jako partia polityczna. Na samym początku wolnej Polski, w obozie opozycji demokratycznej, doszło do podziałów. W ich wyniku wielu tych, którzy weszli do Sejmu I kadencji, miało poczucie, że są nowi i obcy nie tylko dla postkomunistów, którzy pod nową nazwą mieli swoją reprezentację w parlamencie, ale i wobec Unii Demokratycznej powstałej po rozpadzie OKP. To sprawiło, że marszałka i wicemarszałków wybrały te nowe siły.

Jak to się skończyło?

Klubów parlamentarnych było po wyborach dziewięć, a kół poselskich osiem, natomiast...