Większość ofiar nie krzyczy

autor zdjęcia: mirosław stelamach

źródło: Rzeczpospolita

Kiedy my, kobiety, mówimy, że boimy się wychodzić po zmroku na ulice, to słyszymy, że jesteśmy histeryczkami. A kiedy coś się stanie, to się okazuje, że to wina kobiety, bo przecież to oczywiste, że na ulicy po zmroku jest niebezpiecznie. Rozmowa z Mają Staśko, aktywistką

Zostaniesz prezydentą Poznania?

Zobaczymy, czy dostanę tyle głosów (śmiech). Nie, to oczywiście żart, po prostu bardzo wiele celebrytek i celebrytów postanowiło ostatnio startować – ja sobie tylko z tym tak pogrywam.

A dlaczego w głośnym tweecie napisałaś, że zostaniesz „prezydentą”, a nie „prezydentką”?

Bo podoba mi się ta forma. Słowa z końcówką „-ka” mają w sobie coś miękkiego, a „prezydenta” jest twarda, ostra. Bardzo mi pasują te twarde formy.

Masz taką potrzebę, by być twardą?

To ciekawe pytanie, rzeczywiście całe życie miałam taką potrzebę. Mocno ukrywałam lęki, z którymi się mierzyłam, i bardzo dużo wysiłku wkładałam w to, by nikt ich nie widział. To było moje największe wyzwanie jako nastolatki: w żaden sposób nie zdradzić światu, że jestem osobą w kryzysie psychicznym. Zaciskałam zęby i chowałam w sobie wszystkie lęki.

Teraz się przełamałaś i chcesz pomagać innym?

Teraz mówię o tym otwarcie, co może wesprzeć inne osoby w podobnej sytuacji. Ale ta chęć pomagania wynika też z tej potrzeby bycia twardą. I to czasem trochę taka ucieczka, by się nie zajmować sobą.

Czyli mówiąc wprost: wolałaś pomagać innym niż szukać pomocy dla siebie?

Trochę tak, ale jednak cały czas byłam pod opieką psychoterapeutyczną. Na własnym ciele...