Quebec nie chce być Ameryką

autor zdjęcia: Yves Marcoux/Design Pics/east news

źródło: Rzeczpospolita

Nacjonaliści chcą niepodległości dla prowincji, zanim tożsamość mieszkańców Quebecu przestanie być wyrazista

Jeśli wierzyć sondażom, ugrupowania nacjonalistyczne wygrają za dwa lata wybory w prowincji i ogłoszą referendum w sprawie jej niepodległości. Rozpad Kanady przestaje być fikcyjnym scenariuszem.

Im wyżej, tym czuje się bardziej Francję. Najpiękniejsza część Quebecu, wielkiego jak Poznań miasta, które jest stolicą kanadyjskiej prowincji o tej samej nazwie, leży na wzgórzu, z którego rozpościera się spektakularny widok na rzekę Świętego Wawrzyńca. Uliczki są wąskie, domy mają kilkaset lat, są zbudowane z kamienia i przypominają te, które odziedziczyliśmy po wiekach średnich w Europie. Rzecz niezwykła w tej części świata: można się napić dobrej kawy. I zjeść dobry obiad. Wszystkie szyldy są po francusku, wszyscy mówią językiem Woltera, choć ze specyficznym akcentem i używając czasem wyrażeń, których znaczenie nad Sekwaną zmieniło się kilka wieków temu (np. „char” to dla Quebecois, czyli mieszkańców miasta i prowincji, „auto”, podczas gdy Francuzi określają w ten sposób czołg).

Nad tą częścią Quebecu góruje zamek Frontenac (Château Frontenac). Ta spektakularna budowla nie jest akurat częścią francuskiej tożsamości. To tak naprawdę żaden zamek, tylko luksusowy hotel zbudowany pod koniec XIX wieku przez kanadyjskie linie kolejowe, aby trwale związać Quebec z resztą Kanady, a nie wzmocnić jego specyfikę. Budowla, tak często fotografowana, znakomicie komponuje się z pięknym zespołem zabytkowych kościołów i mieszczańskich kamienic, które ją otaczają.

W tym kultywowaniu sięgającej głęboko w przeszłość tradycji Quebec...