Święta Śmierć powraca niczym refren

autor zdjęcia: Adobostock

źródło: Rzeczpospolita

To nie śmierć stanowi źródło udręki, tylko ciągła niepewność, cierpienia i trudy egzystencji. Co można z tym zrobić? Nic, trzeba po prostu pogodzić się z losem i czekać na wyzwolenie – czyli śmierć właśnie

źródło: Rzeczpospolita

W Meksyku czaszki i szkieleciki występują dosłownie wszędzie i w zdecydowanej większości przypadków wcale nie wyglądają strasznie, tylko raczej sympatycznie. Śmierć może być zabawą, czymś słodkim do zjedzenia, fiestą.

Wśród komentatorów zajmujących się Świętą Śmiercią zdarzają się tacy, którzy powątpiewają w istnienie jakiejś poważniejszej genealogii kultu i kojarzą go po prostu z rozkwitającą od lat dziewięćdziesiątych XX wieku meksykańską „narkokulturą” czy też szerzej – modą na gotyk i makabrę w zachodniej kulturze popularnej, całą tą estetyką grozy obejmującą w zasadzie wszystko, od filmów i gier komputerowych po zombistyczne lalki Monster High. Jednak kiedy dona Queta mówi, że praktykowała ów kult od młodości, wcale nie koloryzuje, mamy bowiem niepodważalne dowody na to, że w Meksyku, a nawet konkretnie w dzielnicy Tepito, do Kostuchy modlono się już przynajmniej pod koniec pierwszej połowy XX wieku.

Dowodu takiego dostarcza choćby klasyczna praca amerykańskiego badacza Oscara Lewisa „Dzieci Sancheza”, wydana oryginalnie w 1961 roku. To szeroko znane studium dokumentujące tak zwaną kulturę biedy, prawdziwa lektura obowiązkowa dla każdego antropologa. Jedna z bohaterek i rozmówczyń autora mówi mu, że kiedy pojawiły się problemy z niewiernym mężem, siostra poradziła jej, by „się modliła do Santa Muerte przez dziewięć nocy w samą północ”. Brak tu jakiegokolwiek komentarza czy rozwinięcia, ale kontekst jest jasny: Święta Śmierć jawi się jako religijna instancja pomocna przede wszystkim w sprawach sercowych.

Spór o pochodzenie i rodowód Santa Muerte pozostaje...