W muzyce słychać, czy ktoś jest dobrym człowiekiem

autor zdjęcia: archiwum prywatne

źródło: Rzeczpospolita

Podczas ostatniego Konkursu Chopinowskiego jednego z moich studentów rozbolał kręgosłup i natychmiast znalazł się ktoś, kto polecił mu sprawdzonego lekarza. Inny pianista przeciążył rękę. Kolega podpowiedział mu, jak to spięcie zniwelować ćwiczeniami. Nie traktują się jak rywale i to jest wspaniałe.Rozmowa z Katarzyną Popową-Zydroń, pianistką, jurorką Konkursu Chopinowskiego

Czego tak naprawdę oczekują dziś od pianistów jurorzy Konkursu Chopinowskiego?

To dość trudne pytanie. Ja osobiście poszukuję wykonawców, którzy nie deformując utworu, nie naruszając tekstu, szanując zapis Chopinowski, potrafią tę muzykę odmalować w taki sposób, żeby urzekła swoim pięknem, by chciało się jej bez końca słuchać. Twórczość Chopina pozostawia duży margines do interpretacji, pianiści mają więc spore pole do popisu.

Kiedyś mówiło się o poszukiwaniu wykonań najbliższych prawdy. Czy możemy dziś jednak przesądzać, jak brzmiała muzyka Chopina pod jego palcami?

Nie wiemy, jak grał Chopin. Próbujemy poszukiwać dawnych brzmień, przesiadając się za klawiatury instrumentów historycznych, ale przecież również one brzmią dziś inaczej niż kiedyś. Nie szukałabym więc za wszelką cenę ideału z przeszłości. Ta muzyka jest żywa, nie chcę przenosić jej do muzeum, tylko być nią zawładnięta tu i teraz.

Oryginalność wykonawców jest w cenie czy nie powinna być nadmiernie eksponowana?

Jeśli ktoś chce swoją obecność podkreślić, a nie służy to kompozycji, to oczywiście nie jest to dobra ścieżka. Konkurs został stworzony po to, żeby podtrzymywać kult muzyki Fryderyka Chopina. Można jednak zaznaczyć swoją indywidualność, nie wykazując się...