Imperializm bez misji

autor zdjęcia: Artur Ettinger

źródło: Rzeczpospolita

Niektórzy styl drugiej prezydentury Donalda Trumpa porównują do permanentnej klownady. Jednak spoza bizarnych happeningów głównego aktora po pierwszych 100 dniach prześwituje wyraźnie jej polityczna istota – pisze politolog.

Istotę tej prezydentury można dostrzec tym pewniej, że uwerturą do niej była pierwsza kadencja Donalda Trumpa. Wtedy jednak jego swobodę krępowała stosunkowo profesjonalna administracja. Trump wyciągnął z tego wnioski i tym razem udało mu się już na początku skutecznie wyłączyć hamulce i bezpieczniki. Dzięki temu tym razem mógł zacząć szybko wcielać w życie swe polityczne instynkty. W krótkim tekście jest miejsce na wskazanie tylko kilku z nich.

Po pierwsze, podręcznikowy imperializm. To określenie może wydać się nieprawdopodobne, bo o imperializmie nauczyliśmy się już myśleć w czasie przeszłym, ale tak właśnie jest. Polityka Trumpa jest imperializmem z definicji Johna Hobsona z 1902 roku. Chodzi o sytuację, w której koła finansowo-przemysłowe mocarstwa zaprzęgają swój rząd i politykę państwa do ekspansji dającej dostęp do tanich surowców i łatwych rynków zbytu. Mają być stosowane instrumenty dyplomatyczne i wojskowe, choć niekoniecznie wojna, wystarczy nacisk. Motywem tej polityki jest zwiększenie zysku tych najbogatszych.

Przy czym Trump i jego ekipa twórczo rozwinęli Hobsona. W klasycznym imperializmie kapitaliści posługiwali się polityką, to znaczy klasą polityczną. U Trumpa kapitaliści zastąpili rząd, sami go tworzą, polityków więc nie potrzebują, chyba że jako dekorację, bo tym stał się Kongres USA dzięki zwasalizowaniu przez Trumpa Partii Republikańskiej....