Herbateizm

autor zdjęcia: oneinchpunch/Shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Ceremonia parzenia herbaty jest wydarzeniem zarówno estetycznym, jak i duchowym, sposobem wyrażenia tego, co to znaczy żyć uważnie i w równowadze z otaczającym nas światem

źródło: Rzeczpospolita

Źle zaparzona herbata obraża zmysły. Podnoszenie i opuszczanie torebki herbaty w letniej wodzie – tak, jakbyśmy łowili jakiś smak – ignoruje rozległą historię tego napoju.

Przez dziesiątki lat z namaszczeniem podchodziłam do picia herbaty. Zwracałam uwagę na to, skąd pochodzi woda i czy ma właściwą temperaturę. Dawałam czasami mniej, czasami więcej liści. Eksperymentowałam z czasem parzenia, z używanymi utensyliami, szukałam najlepszego sposobu na odcedzenie wilgotnej grudki, gdy minutnik zaczyna brzęczeć. Ten ceremoniał był istotną częścią finalnej przyjemności. Uznałam, że jako herbaciara powinnam ćwiczyć jego kolejne kroki i zawsze starać się robić wszystko lepiej niż dzień wcześniej. Herbata zasługiwała na to, bym nie ustawała w dążeniu do perfekcji.

Kochałam mój codzienny rytuał, często jednak nachodziła mnie niespokojna myśl: czy powinnam robić tyle ceregieli z powodu czegoś tak trywialnego? Przygotowanie filiżanki herbaty nie było ratowaniem świata i nie miało na nic wpływu, a jedynie dawało mi każdego ranka krótką chwilę szczęścia.

Filozofia herbaty

Kiedy jednak czytam „Księgę herbaty” Kakuzō Okakury, przekonuję się, że wzgląd na piękno – pachnących puszek z herbatą, delikatnych filiżanek – wcale nie dowodzi przesadnego skupiania się tylko na tym, co powierzchowne. Książka Okakury, opublikowana po raz pierwszy w 1906 roku, informuje nas, że „herbata była początkowo lekiem a dopiero potem przerodziła się w napój. W VIII wieku w Chinach jako jedna z towarzyskich rozrywek...