Beludżystan jest na końcu świata, wszyscy go mają gdzieś

źródło: Rzeczpospolita

Dziewięćdziesięciu sześciu zabitych. Gdyby się to zdarzyło w Paryżu albo w Berlinie, albo Nowym Jorku, cały świat mówiłby o tym przez wiele dni, tygodni, miesięcy, byłyby artykuły na pierwszych stronach gazet. A czy pan słyszał o masakrze w Zahedanie?

Zahedan, Beludżystan. Ludność: sześćset tysięcy. Wysokość: 1377 metrów nad poziomem morza. Reputacja: zła.

Beludżowie nie od dziś mają złą reputację. Już w latach siedemdziesiątych XX wieku, kiedy amerykański pisarz i podróżnik Paul Theroux umyślił sobie dostać się pociągiem z Wielkiej Brytanii do Japonii, Beludżystan napawał go niepokojem. Theroux zwierzył się z tego pracownikowi ambasady, który odparł: „Uważam, że decydując się na przejazd tamtędy, byłby pan naprawdę szalony”. Theroux podziękował mu za dobrą radę, zrezygnował z Beludżystanu i kupił bilet do Meszhedu, w północno-wschodniej części Iranu. Od tego czasu reputacja Beludżów nie poprawiła się.

Francuzi mówili: „Niech pan nie jedzie do Iranu”.

Irańczycy mówili: „Niech pan jedzie, gdzie się panu żywnie podoba, byle nie do Beludżystanu”.

Beludżowie powiedzieli: „Witamy w naszej prowincji”.

Koi i Roman, Ilona i Manuel pojechali dalej, do Kwety w Pakistanie. Wczesnym popołudniem wysadzili mnie i Marka w Zahedanie, gdzie ludzie nie okazywali niezadowolenia na nasz widok. Nieliczni Europejczycy, którzy decydowali się na przyjazd do Iranu, rzadko zapuszczali się tak daleko. Rzecz w tym, że przez fatalne opinie krążące o Beludżach nikt ich nie odwiedzał. Beludżystan? Za daleko – na południowo-wschodnim krańcu...