Terroryści z podziemia. Odwet na reżimie

źródło: archiwum IPN we Wrocławiu

Stołówka górnicza w Lubinie po zamachu z września 1982 r. W jej pobliżu kwaterowali milicjanci

źródło: kosc/agencja wschód/reporter

1

autor zdjęcia: Witold Górka

źródło: Forum

autor zdjęcia: Maciej Sochor

źródło: PAP/CAF

autor zdjęcia: Stefan Kraszewski

źródło: PAP/CAF

W czasie wojny polsko-jaruzelskiej część działaczy opozycyjnych sięgnęła po metody walki, które w społeczeństwie nie były powszechnie akceptowane. sebastian ligarski

Walka z komunizmem w Polsce za pomocą tak radykalnych metod, jak podkładanie ładunków wybuchowych, rozpoczęła się na długo przed stanem wojennym. Do najbardziej znanych takich akcji należały próba wysadzenia pomnika Lenina i podpalenia muzeum wodza rewolucji w Poroninie przez członków grupy „Ruch" w 1970 r., wysadzenia pomnika Lenina w Nowej Hucie w 1979 r. oraz opisane na poprzednich stronach próba zabicia Władysława Gomułki przez Stanisława Jarosa i wysadzenie auli Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu przez braci Kowalczyków.

Oto odpowiedź na brutalność władzy

Po tym, gdy w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. gen. Wojciech Jaruzelski wydał wojnę własnemu narodowi, powstało podziemie, które różnymi metodami dalej prowadziło walkę z władzami. Poza rozrzucaniem ulotek, drukowaniem niezależnej prasy, spacerami, na które udawano się w czasie emisji „Dziennika Telewizyjnego" (głównej tuby propagandowej reżimu), czy innymi formami czynnego oporu, dokonywano też aktów o charakterze terrorystycznym. Podpalano partyjne tablice informacyjne czy propagandowe, wrzucano petardy do kin czy teatrów lub rozpylano w nich smrodliwe substancje, ogłaszano listy „kolaborantów".

Liczne były też przypadki umieszczania ładunków wybuchowych m.in. w budynkach partyjnych, komendach MO, milicyjnych kasynach i miejscach...