Istnienie stałej placówki przesądzać może o konieczności rozliczenia VAT
O tym, gdzie powinna być opodatkowana transakcja między kontrahentami z różnych krajów zrealizowana w innym państwie niż ich siedziba, decyduje m.in. stałe miejsce prowadzenia przez nich działalności. Choć przepisy unijne zdefiniowały to pojęcie, w praktyce rodzi ono wiele kontrowersji
Gdy nabywca towaru lub usługi znajduje się w innym państwie niż państwo dostawcy lub usługodawcy, w celu ustalenia, w którym z tych państw powinno nastąpić opodatkowanie VAT, należy rozstrzygnąć kwestię tzw. miejsca świadczenia. W ustawie o VAT zagadnienie to zostało uregulowane w osobnym dziale V.
Zgodnie z art. 28b ust. 1 tej ustawy „miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej”.
Obowiązująca definicja miejsca świadczenia nie jest wymysłem polskiego ustawodawcy, lecz skutkiem wdrożenia dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej dyrektywa 112), w której zostało zastosowane to określenie.
Niemniej stwarza podatnikom problemy, ponieważ sugeruje im, że wykonując usługę na terenie właściwości jednego urzędu skarbowego dla kontrahenta z siedzibą, dla której właściwy jest inny urząd skarbowy, wykonawca powinien odprowadzić podatek do urzędu właściwego dla kontrahenta. Tymczasem regulacja ta nie dotyczy dostaw i usług wykonywanych w obrębie jednego państwa, lecz transgranicznych.
Co decyduje
Miejscem świadczenia (państwem opodatkowania) usług na rzecz usługobiorcy będącego podatnikiem VAT jest – zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT – miejsce...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta