Wandale w czasach show-biznesu

źródło: DeAgostini/Getty Images

Propaganda wandalizmu. Niszczenie skrzydlatego byka z ludzką twarzą. W VII w. p.n.e. strzegł bramy Nergal w Niniwie. Obok ten sam posąg przed zniszczeniem

źródło: DeAgostini/Getty Images

Ten sam posąg przed zniszczeniem

Ekstremiści z samozwańczego Islamskiego Państwa Iraku i Lewantu niszczą asyryjskie posągi liczące ponad 5 tys. lat i inne bezcenne zabytki, które nie są związane z radykalnym islamem.Ukrywają przy tym zwykłe kradzieże

Nie trzeba być historykiem lub archeologiem, aby czuć złość i żal z powodu bezpowrotnie straconych zabytków kultury, choćby w Dur-Szarrukin – starożytnej stolicy Asyrii (stanowisko archeologiczne Chorsabad). Dyrektor generalny UNESCO Irina Bokowa uznała te zniszczenia za zbrodnię wojenną. To świadome działanie Państwa Islamskiego, aby zaszokować opinię publiczną i pokazać, że bojownicy islamu nie muszą się liczyć z niczyją opinią. Któż w cywilizowanym świecie nie będzie żałował niezastąpionych zabytków?

Łaska Czyngis-chana

Państwo Islamskie z jego ostentacyjnym ekstremizmem jest najnowszym w długiej kolejce wandali. W starożytnym Egipcie następcy Echnatona burzyli posągi władcy reformatora religijnego, który za swojego panowania zaprowadził kult Atona, wywyższając go spośród wielu bogów egipskich. Po śmierci faraona jego następcy nie tylko niszczyli jego wizerunki, ale też starali się zatrzeć wszelkie jego ślady, łącznie ze świątyniami Atona, które obrócili w ruinę. Podobny los spotkał pałac w Knossos, kiedy Achajowie – czyli starożytni Grecy – podbili Kretę w XIV w. p.n.e. Gdy Rzym podbił Grecję, zastąpił posągi greckich bóstw rzymskimi.

Kilkakrotnie profanowana i zrównywana z ziemią była Świątynia Jerozolimska – po raz pierwszy przez babilońskiego króla Nabuchodonozora II w VI w p.n.e. Odbudowana, drugi raz zburzona...