Van Gogh dla małolatów

źródło: AFP

Vincent ośmiometrowy, czyli naprawdę wielka sztuka

źródło: materiały prasowe

Cudownie rozmnożone „Pole pszenicy z krukami” (1890). Miał być van Gogh – a wyszło coś z Hitchcocka

Każdy zna tę twarz. Pełną bólu, namalowaną z drapieżną ekspresją, o spojrzeniu, 
które magnetyzuje. Kiedy zobaczyłam reprodukcję znanego portretu rozplakatowaną na wiatach i autobusach wraz z info, że ON jest w Warszawie, odezwał się pierwszy ostrzegawczy dzwonek: coś tu nie gra.

Gdyby istotnie w stolicy miało dojść do wystawy van Gogha, trąbiono by o tym co najmniej z rocznym wyprzedzeniem. Nie byłoby mowy o ekspozycji pod namiotem, na błoniach przy stadionie. W grę wchodziłoby tylko któreś z najszacowniejszych muzeów. Ubezpieczenie dzieł jednego z najsłynniejszych (i najdroższych) artystów wszech czasów wymagałoby gwarancji rządowych (żadne nasze muzeum nie zdołałoby unieść takich kosztów). Byłaby długa lista sponsorów, konferencje prasowe zapowiadające wydarzenie, może sympozja naukowe.

A tu – cisza.

I nagle – tadam! Van Gogh w Warszawie! W dodatku „alive"! Trzy tysiące dzieł! Kupujcie, ludziska, bilety z wyprzedzeniem, zamawiajcie internetowo, nie żałujcie grosza, bo drugi raz takie cudo wam się nie trafi!

Marketingowe opakowanie

Zapomnij o tradycyjnym zwiedzaniu muzeum. Wszechobecna cisza i skupienie, nadęta atmosfera czy brak możliwości dotykania eksponatów potrafią skutecznie zniechęcić do wizyt w muzeum nawet największych pasjonatów sztuki. Innowacyjna forma Van Gogh Alive poszerza dotychczasową definicję słowa »wystawa«, w niczym nie przypominając nudnych muzealnych instalacji" – reklamuje to przedsięwzięcie organizator. Kim jest, nie wiadomo. Rzecz nie do pomyślenia, gdyby istotnie chodziło o obrazy słynnego Holendra....