Cztery podbródki, goła skóra, błona między palcami

źródło: Getty Images

Matka ewolucja nie zaprzestała działania tylko dlatego, że mamy rok 2016, ani dlatego, że doprowadziła do powstania Homo sapiens. Nie ustaje w tworzeniu rodzaju ludzkiego, czy nam się to podoba czy nie.

Dawniej młodzian w skóry odzian ramię miał jak wieża, tym ramieniem jak maczugą bił dzikiego zwierza. A teraz studencik ramię ma jak pręcik...". Tymi rymami zbiorowa ludowa mądrość opisuje rozwój anatomiczny ludzkości, pochód przez tysiąclecia, dla którego punktem wyjścia była tężyzna jaskiniowców.

Titus Lucretius Carus, w formie uproszczonej Lukrecjusz, rzymski filozof i mędrzec, napisał „De rerum natura", traktat „O naturze wszechrzeczy", a w nim przedstawił anatomiczny stan ludzkości na początku drogi, którą dotarła do dzisiejszego wyglądu: „A ludzki ród ówczesny na polach twardej ziemi, Godnie został zrodzony z członkami silniejszemi, Kości miał większe, twardsze, i po swem ciele tęgiem, Mocniej przywiązane mięśnie do mocnych ścięgien".

Czas jak rzeźbiarz

Współczesna naukowa antropologia w zasadzie potwierdziła tę prekognicję z czasów rzymskich, odkrywając australopiteków, pitekantropów, neandertalczyków, czyli ogniwa w łańcuchu ewolucyjnym wiodącym do Homo sapiens. To dobrze, z grubsza wiemy, skąd przychodzimy, jak wyglądali nasi przodkowie. Ale nie wiemy, dokąd zmierzamy, jaka będzie aparycja naszych potomków.

Dr Matthew Skinner, brytyjski paleoantropolog z Uniwersytetu w Kent, stawia sprawę jasno, opierając się na...