Papugi w pałacu

autor zdjęcia: Józef Maria Ruszar

źródło: Fotorzepa

Zydel, kominek, jedwabna tapeta – ot, skromna sypialnia Palazzo Davanzati. W PRL-owskich przewodnikach pisano o takich budynkach „dworek jednorodzinny” emporu

Wymyślone przez anonimowego architekta rozwiązanie powtarzano przez pół tysiąclecia. Kopie Palazzo Davanzati stoją na wszystkich sześciu kontynentach.

W XIV i XV wieku w wyglądzie Florencji dokonuje się ważna zmiana związana ze zmierzchem społeczeństwa feudalnego. Dotychczas miasto – jak wiele innych w całej Italii – podzielone było w gruncie rzeczy na odrębne jednostki. Poszczególne rody rycerskie, przeważnie germańskiego pochodzenia (najczęściej Longobardowie, jak Dante Alighieri), złączone więzami pokrewieństwa, żyją w odrębnych kwartałach – domach złączonych razem, bronionych przez baszty i blanki niczym odrębne warownie. Dodać trzeba, że z resztą mieszkańców związani są węzłem wielowiekowych waśni. Wieże podziwiane w dzisiejszej Bolonii czy San Gimignano nie służyły obronie miasta i nie były związane z systemem murów obronnych: dowodziły prestiżu rodu i były wyrazem ustawicznej walki wewnętrznej w samej aglomeracji.

Rozwój rzemiosła, zwłaszcza cechów wełniarzy, sukienników i jedwabników, wielka koniunktura handlowa w całej Europie na włoskie dobra luksusowe oraz popyt na gotówkę prowadzi do rozkwitu handlu i bankowości. Twarde fakty? W 1338 roku Florencja liczy ponad 200 warsztatów, które produkują rocznie 80 tysięcy bel sukna. Poza tym miasto jest jednym z największych centrów produkcji jedwabiu i dywanów, a banki florenckie posiadają filie w największych miastach Europy. Floren staje się najmocniejszą walutą na kontynencie.

...