Kot, który podglądał

źródło: materiały prasowe

„Góra” (1936-1937). Niederhorn w pobliżu Berna – i siedem postaci symbolicznych

źródło: materiały prasowe

„Król kotów” (1935). Tylko po co ten pejcz w tle?

źródło: materiały prasowe

„Thérèse” (1938). Oczywiście, bez kota nie mogło się obejść

źródło: materiały prasowe

„Biała sukienka” (1937)

źródło: materiały prasowe

Balthus, „Tydzień ferii”. Nuda i pokusy

źródło: materiały prasowe

„Ćwiczenia z cierpliwości” (1943–1960).

Pierwsze skojarzenie 
z „marką" Balthus? Erotyzm rozkwitających dziewcząt. 
Ale oglądając 
jego dzieła 
w 15. rocznicę śmierci, widzimy, że dostrzegał znacznie więcej.

Monika Małkowska z Rzymu

Monografia Balthasara Klossowskiego de Rola najpierw zorganizowana została w dwóch rzymskich galeriach – a na rocznicę śmierci przeniesiona została do Wiednia. Imponujący zestaw: prawie 200 prac, obrazy, rysunki, szkice i fotografie; wybór od pierwszych, dziecięcych prób po ostatnie płótno; dzieła powszechnie znane, reprodukowane oraz obiekty nigdy wcześniej nieeksponowane publicznie.

W Rzymie gros dzieł, wśród których znalazły się te sztandarowe, umieszczono w XVIII-wiecznym budynku Scuderie del Quirinale, w samym pępku miasta. Mnie jednak najbardziej poruszająca wydała się znacznie mniejsza liczebnie prezentacja w Villa Medici. Przez 16 lat, do 1977 roku, artysta pełnił funkcję dyrektora tutejszej Akademii Francuskiej zlokalizowanej w pałacach Medyceuszy. Miejsce niezwykłej urody – manierystyczny kompleks pałacowy na poboczu Ogrodów Borghese na wzgórzu Pincian, z porywającym widokiem na schody i plac Hiszpański.

Artyści zawdzięczają tę placówkę Napoleonowi I, z łaski którego od 1803 roku obiekt miał służyć sztuce. Zgodnie z wielowiekową tradycją peregrynowanie do Włoch i zapoznawanie się z zabytkami było obowiązkiem każdego kandydata na artystę, tym bardziej każdego absolwenta paryskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby.

Niestety, cud-willa podarowana przez Bonapartego...