Nowa Fala powraca

autor zdjęcia: Joanna Szczęsna

źródło: Fotonova

Nowofalowców zajmowała Polska i to, co publiczne. Stanisław Barańczak (pierwszy z prawej), uczestnik głodówki protestacyjnej w warszawskim kościele św. Marcina, maj 1977 roku

źródło: Forum

„Nowa poezja próbuje odważnie zmagać się z Polską” – pisał w nieoficjalnym manifeście młodych poetów Julian Kornhauser. Fot. Wojciech Plewiński

Ostatnie ważne dla literatury polskiej pokolenie przeżywa 
drugą młodość. Artystyczną 
i społeczną.

Nikt się chyba nie spodziewał takiego come backu Nowej Fali. Jerzy Kronhold opublikował właśnie zbiór bardzo prywatnych wierszy „Skok w dal", Adam Zagajewski pierwszy raz od lat napisał tekst doraźny i zaangażowany, wracając poniekąd do korzeni nowofalowej poetyki, Julian Kornhauser – ojciec pierwszej damy RP – przerwał długoletnie milczenie, a Ryszard Krynicki, współprowadzący cieszące się zasłużoną renomą Wydawnictwo a5, swej narastającej skłonności do aforyzmu nadał formę haiku.

Na zawsze odszedł być może najwybitniejszy nowofalowiec Stanisław Barańczak, ale ta zasłużona dla polskiej literatury grupa znów – po niemal półwieczu od swych początków – wyrasta na ważną dziś formację poetycką. I to w obydwu odsłonach: jako ta zainteresowana przede wszystkim otaczającą nas rzeczywistością i ta mniej znana, osobista, która nie stroni od wycieczek w stronę metafizyki.

Mówić wprost

Nowa Fala wzięła się z buntu, jak to zresztą z reguły bywa w przypadku pokoleniowych grup literackich, które łączą wspólny punkt wyjścia, podobne cele, niezgoda na zastaną rzeczywistość, a przede wszystkim chęć detronizacji starszych kolegów. Poeci z krakowskiego kręgu „Teraz" (Adam Zagajewski, Julian Kornhauser, Jerzy Kronhold) i poznańskich „Prób" (Ryszard Krynicki, Stanisław Barańczak) mieli przeciwko czemu występować. Mimo...