Pierwszy inwestor narzuca character zabudowy

Zasada wolności budowlanej nie oznacza, że można budować wszystko o czym zamarzy sobie inwestor oraz projektować inwestycję zgodną tylko z jego oczekiwaniami. Musi się on bowiem liczyć z sąsiadami i ograniczeniami wynikającymi z miejscowego planu.

Deweloper zwrócił się do prezydenta Wrocławia o wydanie pozwolenia na budowę dwóch budynków wielorodzinnych z garażami podziemnymi. Inwestycja nie podobała się Janowi Z. właścicielowi sąsiedniej działki. Jego zastrzeżenia dotyczyły przede wszystkim dojazdu do planowanego osiedla. Chodziło o to, że ulica którą mieli jeździć w przyszłości mieszkańcy nie miała nawierzchni. Była to droga gruntowa ze wszystkimi związanymi z tym mankamentami. Mimo sprzeciwu sąsiada prezydent wydał deweloperowi pozwolenie na budowę osiedla. Wówczas Jan Z. odwołał się do wojewody dolnośląskiego.

W odwołaniu zakwestionował nie tylko dojazd do osiedla, ale i to, że inwestycja zablokuje zabudowę jego pustej jeszcze działki. Twierdził, że zamiary inwestora naruszają miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Bloki będą za wysokie, dojdzie do zalewania sąsiednich gruntów.

Wojewoda utrzymał w mocy pozwolenie na budowę. Jego zdaniem inwestycja jest zgodna z miejscowym planem. Art. 4 prawa budowlanego oraz art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mówią o zasadzie wolności zabudowy. Oznacza to, że nie można przyjąć, bez jednoznacznego wskazania w miejscowym planie, że wysokość planowanego budynku należy mierzyć tylko i wyłącznie od poziomu terenu istniejącego lub zastanego. Istotą zasady wolności zabudowy, podstawowej zasady prawa budowlanego, jest przyznanie każdemu,...