Najmocniejszą bronią jest rozmowa

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Czułem się trochę jak król życia. Kilka minut później odchodziłem od zmysłów, strzępy ręki trzymałem w misce – Rafał Sonik, rajdowiec i przedsiębiorca, sześciokrotny zdobywca Pucharu Świata, jedyny polski triumfator Rajdu Dakar, opowiada Michałowi Kołodziejczykowi, czym jest determinacja, jak brzmi hymn Polski na pustyni i dlaczego facet bez dziecka jest kulawy.

Rz: Woli pan, kiedy traktuje się pana jak mistrza w sporcie czy biznesie?

Proszę mnie traktować jak człowieka. Być człowiekiem to znacznie większe wyzwanie niż wygrać Dakar czy odnieść sukces w biznesie.

Sport to jakaś forma ucieczki?

To nie jest ucieczka, to jest pogoń. Bardzo chciałem być w życiu mistrzem, sam nie wiedziałem nawet, że aż tak bardzo. Pierwszą dziedziną był oczywiście biznes, bo biznes w latach 80. robił każdy, kto miał ponadprzeciętne ambicje. Okazało się, że jestem trochę za młody na udział w prywatyzacji i musiałem poszukać swojej kategorii. Prywatyzacja dawała turboprzyspieszenie w rozwoju, a my, młodzi przedsiębiorcy, mieliśmy silniki wolno ssące. Nie było szans na mistrzostwo. Przyrost obrotów i zysków w mojej działalności był arytmetyczny, a w firmach moich starszych o 10 czy 20 lat kolegów – geometryczny. Rośli dużo szybciej.

I jaki to ma związek ze sportem?

Sport stał się dla mnie sposobem na odreagowanie stresu. W przeciwieństwie do biznesu, gdzie skutki swoich decyzji ponosi się czasami za kilka lat – tutaj przychodzą od razu. To proste: kiedy podejmę złą decyzję, za chwilę leżę i boli.

Wymyślił pan quady w Polsce, żeby zostać mistrzem?

Byłem liderem grupy, która w Polsce w latach 2000–2002 przerabiała większość torów motocrossowych, aby można...