Droga do Domu pielgrzyma

autor zdjęcia: Christer Fredriksson

źródło: Getty Images

Knajpa Madan, a zwłaszcza stoły wystawione na ulicę, była zastrzeżona dla stałych i starych bywalców, weteranów, pionierów, odkrywców. To było ich miejsce, ich stoły

źródło: materiały prasowe

Do Dharamsali ściągały tłumy pątników i włóczykijów, poszukujących wyższej prawdy, szczęścia i wszystkiego, czego brakowało im w zwykłym, codziennym życiu. Do świętego miasta przybyli, niedługo po tybetańskich uciekinierach, także hipisi.

W niespokojnym, rozedrganym tłumie ludzi zatrzymanych nagle w podróży „Święty" wyróżniał się w zasadzie wszystkim. Choć nie robił nic, co zwracałoby na niego uwagę, nie sposób było go nie zauważyć. Niewzruszony, jakby nieobecny, pogodny i jasny, sprawiał wrażenie jedynego spokojnego punktu pośrodku rozgorączkowanego bazaru, jakim w gruncie rzeczy był Pahargandż. Wydawało się, że nie pasuje do tego miejsca, a jednocześnie w oczywisty sposób do niego przynależy, a nawet jest jego nieodłączną częścią. Rankiem widywałem go przy wystawionym na ulicę stole w knajpce Madan przy głównej bazarowej alei. Był wysoki i w przeciwieństwie do podobnych włóczęgów, dziwaków i pielgrzymów mocno zbudowany, wyglądał wręcz na siłacza. Brodaty, z siwymi długimi włosami związanymi z tyłu głowy, w białej koszuli, szerokich spodniach z jasnej bawełny i sandałach na bosych stopach, promieniował onieśmielającym dostojeństwem. Może dlatego zwykle siedział sam.

Knajpa Madan, a zwłaszcza dwie drewniane ławy wystawione na ulicę i służące za stoły, była zastrzeżona dla takich jak on, stałych i starych bywalców, weteranów, pionierów, odkrywców. To było ich miejsce, ich stoły.

Przesiadywali tam, odkąd pamiętam. Przyglądałem się im z położonego naprzeciwko baru, zerkałem nieśmiało, z podziwem, z zazdrością. Bar Kośla w zasadzie niczym się nie różnił od...