Czołgi już czekały

źródło: EAST NEWS

W końcu Sowieci tupnęli nogą, kazali wyciszyć spór i zadekretowali przyjaźń obu krajów. W 1947 r. premiera Klementa Gottwalda witano więc w Warszawie jak sojusznika

W czerwcu 1945 r. omal nie doszło w Europie 
do wybuchu kolejnej wojny. Gdyby Moskwa 
nie zakazała się bić, Polska i Czechy 
zapewne zbrojnie rozstrzygnęłyby spór 
o przygraniczne tereny.

Polsko-czechosłowacki spór graniczny z lat 1945–1947 jest wydarzeniem niemal zupełnie nieznanym i zapomnianym. Choć w okresie II wojny światowej przywódcy obu państw prowadzili na emigracji rozmowy na temat federacji, to bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych stosunki między Warszawą a Pragą stały się bardzo napięte. Realna była nawet groźba wybuchu konfliktu zbrojnego. Obok sprawy Zaolzia do rozpalenia sporu przyczyniły się pretensje naszych południowych sąsiadów do okolic Raciborza, Głubczyc i Kłodzka.

Apetyty terytorialne Czechów nie ograniczały się do terenów przygranicznych. Nad Wełtawą żądano przyłączenia obszaru po aż linię Koźle–Nysa–Wałbrzych–Jelenia Góra–Zgorzelec (tzw. Czeski Śląsk). Domagano się również wcielenia całego Cieszyna, a nawet Bielska-Białej, Rybnika czy Legnicy. Wiosną 1945 r. na całym tym terenie administrację z rąk dowództwa sowieckiego przejmowali jednak polscy komuniści.

„Bezczelne" polskie propozycje

Na Zaolzie wojska sowieckie wkroczyły dopiero na początku maja 1945 r. W następnych dniach władzę przejęły polskie rady gminne i milicja. 5 maja w Cieszynie ukonstytuowała się Tymczasowa Rada Narodowa dla spraw Zaolzia złożona wyłącznie z Polaków. Niebawem Sowieci nakazali jednak jej rozwiązanie i wycofanie polskich sił porządkowych, a na Zaolzie wkroczyła czechosłowacka brygada czołgów....