![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Już pora
Oba mocniej niż cokolwiek innego zobowiązują krewnych i znajomych do przybycia. Na jednych i drugich leją się łzy, są kwiaty, jest kościół. Śluby i pogrzeby są bardziej podobne do siebie nawzajem niż do czegokolwiek innego. Ale teraz, kiedy właśnie zaczął się coroczny sezon na te pierwsze, wyraźnie widać, że ciągle jeszcze nie łączy ich tyle, ile powinno. Że jedno z tych przedstawień ma w sobie za dużo teatru, a za mało dramatu. Za dużo fotografów, kamer, oklasków, za mało wyczucia chwili.
W obu przypadkach uroczystość tylko towarzyszy, przygląda się i potwierdza wcześniejszą decyzję. Jednym razem podjęło ją ciało, innym serce albo rozsądek. A więc to wszystko, co się dzieje, do oglądania czego zostaliśmy zwołani, odbywa się bardziej ze względu na nas niż głównych zainteresowanych. Jesteśmy widzami, a widz ma też swoje prawa; ogląda, ocenia, wyrabia sobie zdanie. I na mocy tego prawa od zawsze wolałem pogrzeby od ślubów. Może dlatego, że nikt z ich odprawieniem nie czeka na dotarcie zaproszeń, wolny termin sali czy miesiąc z „r" w środku. Odbywają się, jeszcze zanim wystygło to ciepło, wokół którego mamy się zebrać. Ostatni akt dramatu odbył się...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
