Trofea okrągłego stołu

źródło: EAST NEWS

Choć wybory w czerwcu 1989 r. trafiły do podręczników, to prawdziwa walka polityczna rozegrała się parę miesięcy wcześniej, kiedy to w środowiskach Solidarności rozpoczął się wyścig o miejsca na listach wyborczych.

Sukcesu wyborczego, który 4 czerwca 1989 r. osiągnęła część strony solidarnościowej związanej z komitetami obywatelskimi można się było spodziewać, bo wszystkie sondaże, wskazywały na jej zwycięstwo. Udało się jej zdobyć niemal wszystkie możliwe miejsca w Sejmie i ponad 90 proc. miejsc w Senacie. W drugiej turze, 18 czerwca, wywalczyła ostatnie brakujące miejsce w Sejmie oraz siedem z ośmiu w Senacie. W efekcie posłami zostało jej 161 kandydatów, a senatorami – 99.

Było to owocem strategii przyjętej przed wyborami, obliczonej na zdobycie maksymalnej liczby mandatów. De facto oznaczało to, że przyszłych posłów i senatorów Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego wyłoniono nie w wyborach czerwcowych, ale już w trakcie układania list kandydatów, czyli w kwietniu 1989 r. Dlatego też warto się temu procesowi przyjrzeć dokładniej.

Centralizacja list

Pod koniec marca 1989 r. przywódcy Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ Solidarność Lechu Wałęsie (Bogdan Borusewicz, Bronisław Geremek, Jacek Kuroń, Andrzej Wielowieyski, Henryk Wujec, Antoni Stawikowski, Bogdan Lis, Janusz Pałubicki, Grażyna Staniszewska) uzgodnili powołanie regionalnych sztabów wyborczych. Ich zadaniem miało być m.in. wytypowanie kandydatów do parlamentu oraz sporządzenie list regionalnych. Całość działań miał koordynować centralny sztab wyborczy, a akcję wyborczą...