Weź i się podziel

źródło: materiały prasowe

Wolontariusze, niczym mrówki, transportują jedzenie na piechotę, 
rowerami, autobusem, sporadycznie autem. 
Przez lodówki i szafki nieustannie przepływa strumień żywności, 
którego nie sposób kontrolować.

Biała, błyszcząca, jakiś metr czterdzieści, czyli standard dla małej rodziny. Stoi na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. W długim korytarzu na parterze, naprzeciwko wydziałowego barku, w którym można zjeść pierogi, tuż obok automatu z gazowanymi napojami. Kilkanaście ekip telewizyjnych i radiowych asystuje przy jej inauguracyjnym zapełnieniu.

Ogórki kiszone, serki topione, ziemniaki oraz słoiki z zupą.

Oto pierwsza społeczna lodówka i szafka w Polsce.

Mówiąc inaczej: jadłodzielnia.

Miejsce, gdzie każdy może zostawić jedzenie, którego już nie chce zjeść. I każdy może je zabrać.

Za cztery miesiące będzie ich więcej. Pojawią się w kawiarniach, bramach, na peronach. A ja zostanę jedną z osób, które będą zapełniać je jedzeniem.

Na razie jest końcówka maja, rok 2016. Czytam komentarze na facebookowym profilu grupy Foodsharing Warszawa, która odpowiada za uruchomienie pierwszej jadłodzielni.

„Wow", „ach" oraz „nareszcie" – takich jest większość. Ale są też inne.

„Naprawdę fajny pomysł. Z drugiej strony trochę obawiam się, że darmowe żarcie przyciągnie meneli, pijaków i śmierdziuchów (takich jak czasem na przykład jeżdżą w autobusach) i przez to nie będzie zachowana higiena tego jedzenia" – martwi się Michał.

„Wiadomo, jacy są Polacy, macie jakiś...