Nie ma takiej góry, której nie można przenieść

źródło: PAP

źródło: EAST NEWS

Moja mama mówi, że zawsze byłam wrażliwa, ale też twarda, że jest ze mnie płaczka i łatwo się wzruszam, ale mam grubą skórę 
– mówi Michałowi Kołodziejczykowi Magdalena Piekarska, szpadzistka, drużynowa złota medalistka mistrzostw Europy, 
która rok temu wygrała walkę z nowotworem układu chłonnego.

Plus Minus: Niedawny złoty medal w drużynie znaczy dla pani trochę więcej niż inne?

Jest czymś więcej i na pewno będzie dla mnie najcenniejszy. Pierwszy po powrocie, pierwszy po chorobie – jest dowodem na to, że po takich problemach ze zdrowiem, jakie miałam, można odnosić sukcesy. Ten medal na zawsze będzie miał specjalne miejsce w moim sercu i w moim domu.

Niesamowita była pani wiara w to, że będzie dobrze.

Wiedziałam, że do sportu wrócę, ale nie wiedziałam, jaki będzie tego efekt. Oczywiście marzyłam o tym, by jak najszybciej stanąć na planszy i żeby jak najszybciej pojawiły się dobre wyniki, ale chyba nie spodziewałam się, że będą aż tak dobre w tak krótkim czasie. Nie mogłam przecież być nawet pewna, że trener Bartłomiej Język da mi szansę na starty w drużynie. Teraz jest tylko radość, bo stanęłyśmy na najwyższym stopniu podium, ale jeszcze ciężko mi się o tym mówi, jeszcze się wzruszam. Nie potrafię ubrać w słowa emocji, które towarzyszyły mi w Duesseldorfie, kiedy mogłam walczyć i pomóc w wywalczeniu złota. Tym bardziej że to dopiero drugi taki medal dla Polski i smakuje bardzo dobrze.

Wie pani, skąd brała siłę do walki o powrót do zdrowia, do sportu?

Jestem i zawsze byłam silna. Mam charakter. Moja mama mówi, że zawsze byłam wrażliwa, ale też twarda, że jest ze mnie płaczka i...