Dowcip maskuje cierpienie

źródło: Filmoteka Narodowa

„»Dzięcioł« przetrwał próbę czasu, wciąż podobają mi się w nim pewne smaczki” – uważa Jerzy Gruza. Na zdjęciu z planu filmowego reżyser razem z odtwórcą głównej roli Wiesławem Gołasem (z lewej)

źródło: materiały prasowe

Zwykle zaczynało się imprezę w SPATiF-ie, później szło się do Bristolu albo jakiegoś innego lokalu, 
a potem pozostawały już tylko bary dworcowe. Najtwardsi zawodnicy wytrzymywali do rana, czekali, 
aż otworzą bar w Hotelu Europejskim, który nazywaliśmy doliną padłych słoni - mówi Jerzy Gruza, reżyser i scenarzysta.

Plus Minus: Opowiadając swoje historie, poprawiał pan rzeczywistość.

Zostało mi to do dziś. Każde normalne, niby- -banalne zdarzenie traktuję jako materiał na ciekawą historię. Inna sprawa, że mam jakieś wyjątkowe szczęście i często przyciągam ludzi, którzy są zabawni, nietypowi, dziwni.

Jeśli takie sytuacje zdarzają się panu bez przerwy, po pewnym czasie musi to robić się męczące.

I to jak. Tak samo jak te notoryczne prośby od znajomych: „Jurku, przyjdź do nas, poopowiadasz jakieś anegdoty". Najgorzej jest, jak ktoś umiera, wtedy wiem na pewno, że zadzwonią z radia albo telewizji i każą mówić. A przecież takie gadanie to jak rozrzucanie historyjek przy stoliku, za chwilę wszyscy wywalą je do śmietnika i zapomną. Wiem, co mówię, bo poznałem w swoim życiu wielu artystów, którzy w rozmowach przy piwie byli lepsi niż na scenie.

Panu to nie groziło?

Nie, bo zawsze pilnowałem tego, żeby zrobić z tych historyjek użytek praktyczny. Z Jurkiem Skolimowskim mieliśmy taki zwyczaj, że zawsze nosiliśmy przy sobie kartkę i długopis i jak tylko podsłuchaliśmy na ulicy czy w knajpie jakąś rozmowę, od razu to notowaliśmy i wkładaliśmy kartkę do kieszeni. Potem wielokrotnie wykorzystywaliśmy takie dialogi w swoich scenariuszach.

Jeden z nich napisaliście nawet wspólnie – do filmu „Na samym...