Śmierć Wenecji

źródło: Filippo MONTEFORTE/AFP

Teraz, kiedy tonie, jest czymś więcej niż symbolem. Jest wróżbą dla reszty Europy, niegdyś urzekająco piękną, a później starzejącą się i słabą. Jakby sama zapomniała, że już tylko udaje i się zgrywa.

Bolec uwielbiał gangsterskie filmy. Pościgi, strzelaniny, wojny gangów były jego chlebem powszednim. Właśnie wypożyczył nowy, zaj... film „Śmierć w Wenecji". Nieźle brzmi, co? Już po kilkunastu minutach grany przez stworzonego do tej roli Michała Milowicza Bolec musiał uspokajać swoich zniecierpliwionych towarzyszy: spokojnie panowie, zaraz się zacznie, za chwilę się rozkręci.

Jest w tej scenie z filmu „Chłopaki nie płaczą" coś z trwającego ponad tysiąc lat stosunku reszty Europy do Wenecji. Pełne napięcia wyczekiwanie; świadomość, że jeżeli coś się zacznie, to właśnie tam, i jak już się rozkręci, to zaraz wciągnie w swój wir cały kontynent. Oczekiwanie na śmierć, obecną nie tylko w tytule opowiadania Tomasza Manna i filmu Luchino Viscontiego, ale wpisaną w naturę i przeznaczenie miasta, które właśnie przeżywa największą od pół wieku powódź.

Bo choćby udało się ją odeprzeć, to Wenecja przecież i tak w końcu będzie musiała kiedyś umrzeć. Jak każdy żywy organizm.

Miasto z ciała i krwi

La Serenissima, Najjaśniejsza, jak czule zwracali się do niej mieszkańcy i przyjezdni, od samego początku bardziej przypominała ciało człowieka niż jego martwy twór. Jak ludzki organizm składa się w ogromnej części z wody. Jej głową są nabrzeża, ramionami – obszary wysunięte ku morzu, żyłami – kanały, sercem – miasto, a intymnymi...