Ktoś, kto boi się śmiechu, boi się samego siebie

źródło: Fotonova

Przestańcie się śmiać, bo nam się to wszystko rozpadnie! – ta fraza jest tylko w pierwszej wersji scenariusza „Misia”. Na zdjęciu: Stanisławowie Bareja i Tym w trakcie kręcenia sceny na tarasie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie

źródło: Rzeczpospolita

„Strachów na lachy” pierwszy numer ukazał się w 500 egzemplarzach, potem dodrukowano jeszcze 250

źródło: materiały prasowe

„Strachy na Lachy" nie zatrzęsły posadami komunistycznego 
bloku chronionego przez dywizje Układu Warszawskiego i rakiety SS-20 z głowicami jądrowymi. Ostra satyra trafiła jednak do kilkuset osób, podnosząc na duchu w trudnych miesiącach schyłku epoki Gierka.

Pod koniec lat 70. rosła liczba tytułów wydanych w podziemiu. Brakowało jednak czasopisma satyrycznego.

Stanisław Tym:

„Po zimie stulecia mieliśmy ze Staszkiem nadzieję, że ekipa Gierka nie przetrzyma kolejnej i władzę przejmą młode partyjne wilki. Na początku 1980 władza miała się jednak dobrze".

Bareja wraz z przyjaciółmi podjął się stworzenia nowego tytułu. W czerwcu 1980 roku Tomasz Michalak wykonał matryce.

Jacek Fedorowicz bezbłędnie pamięta zawartość konspiracyjnego druku, identyfikując anonimowych wówczas autorów:

„Wywiad z Gierkiem jest Tyma. Tekst »Panie Redaktorze« jest na 99 procent mój. Wykorzystałem także motyw modnego wówczas hasła komunistów PROGRAM PARTII PROGRAMEM NARODU. Narysowałem perspektywę szosy i na poprzecznym moście (ulubione miejsce umieszczania propagandowych haseł) narysowałem transparent POGROM PARTII PROGRAMEM NARODU. Nie pamiętam jednak, które teksty były Staszka Barei. Był on pomysłodawcą, inicjatorem i kimś w rodzaju »redaktora naczelnego«".

Obok ślusarza, który strasznie chrapie

Standardy konspiracyjnego druku różniły się od technik stosowanych w legalnych drukarniach. Na pożółkłych kartkach z trudem odczytujemy:

„I oto ani się człowiek obejrzał, oddajemy ci, Czytelniku, jubileuszowy...