Narkotyczne rzymskie cmentarze

źródło: Shutterstock

Kolumbaria na Verano nie wyglądają wcale źle. Ale mafia polubiła tę nekropolię nie ze względu na estetykę

Włosi spośród nieżyjących najbardziej cenią Tego, który umarł, ale po trzech dniach zmartwychwstał. Na jego cześć budowali i nadal budują kościoły. Szanują też świętych, zwłaszcza patronów swoich miasteczek. Oni żyją wiecznie. Inni zmarli nie mają większego znaczenia, nawet jeżeli pochodzą z rodziny.

Rzymskie czy neapolitańskie cmentarze z reguły są usunięte w cień, odseparowane, wyłączone, rzadko odwiedzane. Obok grobów nie ma ławek jak na polskich, zwłaszcza prowincjonalnych, nekropoliach.

Zmarłemu należy się ładny pogrzeb, w trakcie którego wygłaszane są efektowne wspomnienia, potem trumna wędruję na stosowną betonową półkę w kolumbarium, którą robotnicy na oczach żałobników przykryją przygotowaną wcześniej płytą z nazwiskiem, trochę zaprawy, kilka ruchów szpachlą, kwiaty zostaną wciśnięte w dowolną szczelinę i koniec.

Żałoba nie trwa zbyt długo. Śmierć nie może być widoczna. Zmarły ma żyć we wspomnieniach, które jak się zdaje, są tutaj najważniejsze.

W Neapolu jeszcze w latach 40. i 50. najważniejszym żałobnikiem był ten, którego nie widywano na co dzień, a który z reguły mieszkał w Rzymie, pracował w jakimś ważnym ministerstwie, jeździł eleganckim samochodem, a w przeszłości znał nieboszczyka i był dobrego zdania nie tylko o jakości jego życia, ale także o rozlicznych talentach. Rodzina zapraszała takiego krewnego, aby z okazji zejścia, wygłosił stosowną przemowę.

Rzecz jasna, nie wszyscy neapolitańscy biedacy takich krewnych mieli. A że Neapol słynie z ludzi otwartych i kreatywnych, to nic dziwnego, że ci, którzy takich możliwości nie posiadali, z czasem wymyślili figurę tak zwanego zio di Roma – wuja z...