Przerwany lot z Sofii

źródło: z archiwum rodzinnego braci Kowalików-Miklaszewskich

Symboliczne groby bułgarskich ofiar katastrofy w Gabare. Zostały one usunięte w 1979 r., gdy odsłonięto marmurowy pomnik

W sprawie wypadku bułgarskiego tupolewa tamtejsze służby od początku zdawały się kierować śledztwo w ślepą uliczkę. Choć zbliża się już 43. rocznica tragedii, rodziny i przyjaciele ofiar wciąż nie znają jej przyczyn. Czy wywalczą chociaż godne upamiętnienie swych bliskich?

W powietrzu unosił się intensywny zapach z rozbitych flakonów olejku różanego z napisem BULGARIA. Na kolcach wysuszonych roślin wisiała biżuteria, amerykańskie dolary, wiatr targał gałęziami przyprószonymi kępami ludzkich włosów i podartymi fragmentami kożuchów, bielizny, butów. Taki obraz wyłania się z notatki z oględzin miejsca katastrofy samolotu pasażerskiego Tu-134, którą podpisał m.in. Iwan Wyłow Fiszew – śledczy z Dowództwa Okręgowego bułgarskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Szczątki rozrzucone były na powierzchni kilku kilometrów kwadratowych. Do tragedii doszło na pustkowiu pomiędzy wsiami Gabare, Tłaczene, niedaleko rzeki Brisza w Bułgarii i granicy z Rumunią. W wąwozie w pobliżu rzeki znaleziono najwięcej części samolotu. Z notatki wynikało, że w zasadzie szczątków ciał nie było albo były tak rozdrobnione, jakby ktoś rozbił ludzkie kości młotkiem.

Powietrze zaczęło płonąć

Był 16 marca 1978 r. O godz. 13.24 Christo Christow, dowódca samolotu Tu-134 bułgarskich linii lotniczych Balkan, oznaczonego jako LZ-TUB (wyprodukowanego w 1968 r.), dostał pozwolenie na start z sofijskiego lotniska Wrażebna do Warszawy. Na pokładzie znajdowały się 73 osoby – 66 pasażerów i 7 członków załogi.

Do wysokości 4900 m lot przebiegał zgodnie z planem, samolot miał osiągnąć wysokość przelotową 8850 m....