Krytyka UE nie musi być wezwaniem do jej opuszczenia

Członkostwo w Unii Europejskiej zmusza do refleksji nad sposobem jej funkcjonowania. Nie zawsze ta refleksja będzie się podobać chórowi entuzjastów, ale to nie zwalnia z obowiązku jej podejmowania.

W „Rzeczpospolitej" z 15 kwietna br. ukazał się artykuł prof. Stanisława Sołtysińskiego i prof. Marka Kolasińskiego pt. „Zamach urojony", który stanowi polemikę z moim tekstem („Trybunał UE i jego rozszerzająca wykładnia" z 24 marca br.).

Moi szanowni polemiści, wskazując, że uznaję wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 2 marca 2021 r. za przełomowy, a nawet, że twierdzę, jakoby był to swego rodzaju zamach przeprowadzony przez TSUE, dążą do wykazania absurdalności takiej tezy (stąd tytuł „Zamach urojony"). Na wstępie podnoszą, że mój tekst nie wpisuje się „w europejski chór oburzenia na antydemokratyczny zamach TSUE", co ma – jak sądzę – podkreślić, że jestem w swoich opiniach odosobniony i prowadzić do dezawuowania tych opinii. Nie wiem, jak polemiści podchodzą do reakcji odbiorców na ich artykuły, ale dla mnie nie jest najistotniejszą sprawą to, czy głoszone przeze mnie poglądy znajdują poklask i uznanie dużego czy małego, europejskiego, krajowego czy lokalnego chóru odbiorców. Jeśli wypowiadam się publicznie, to dlatego że uznaję, iż mam coś istotnego do powiedzenia, że chcę opisać ważne procesy, które zachodzą w otaczającej nas rzeczywistości. Oczywiście, po ludzku sprawia mi satysfakcję, gdy znajdują one uznanie, ale jest mi równie miło, gdy polemiści nie podważają istoty przedstawionego przez mnie wywodu. Poza tym, a może przede...