Szukając wolnych fal

źródło: materiały prasowe

źródło: Shutterstock

Powiedziałem bliskim, że wyjeżdżam na długo. Nikt nie zgłaszał obiekcji. Żegnając mnie na lotnisku, matka udzieliła mi niespodziewanie żarliwego błogosławieństwa: „Bądź wolnym duchem".

Najsłynniejszy film dokumentalny o surfingu nosi tytuł „The Endless Summer", czyli „Niekończące się lato". Powinien jednak nazywać się „Niekończąca się zima". Lato stanowi istotny, ale nieprawdziwy element popularnej ikonografii surfingu. Dla większości surferów zarówno na północ, jak i na południe od równika liczy się tylko zima. To wtedy przychodzą wielkie sztormy, zwłaszcza w wyższych szerokościach geograficznych. One zaś generują najlepsze fale. Są oczywiście wyjątki, w tym – skoro już mowa o ikonografii – Waikiki i Malibu, ale z punktu widzenia surferów lato jest jak równikowy pas ciszy na oceanie. Niemniej istnieje pewien wyjątek, który od dawna mnie fascynował: letnia pora cyklonów w północno-wschodniej Australii. Zasadniczo jednak, kiedy wczesną wiosną 1978 roku wylatywałem z Los Angeles z deską, namiotem i stertą zaczytanych map morskich atoli Polinezji ścigałem zimę.

Decyzja o wyjeździe nie była łatwa. Miałem dziewczynę i posadę, którą uwielbiałem. Od 1974 roku pracowałem jako hamulcowy w pociągach sieci Southern Pacific: lokalnych towarowych w Watsonville i Salinas oraz długodystansowych na trasie San Francisco–Los Angeles. Wszystkie aspekty tej roboty sprawiały mi niewysłowioną przyjemność: krajobraz, którzy przemierzaliśmy po torach, koledzy i koleżanki z pracy, tajemny, pradawny język, którym się posługiwaliśmy, wysiłek...