Wiemy o Tobie wszystko

To było w samych początkach lat 90. Byłem przekonany, że niepodważalną przyszłością świata mediów oraz moim osobistym przeznaczeniem jest i będzie telewizja. Przeżywała właśnie swoje najlepsze chwile. W wielkich sieciach amerykańskich królowały gwiazdy świata newsów, takie jak Dan Rather, Tom Brokaw czy Peter Jennings. Coraz mocniej przebijało się w Ameryce HBO; nowe tory wyznaczały MTV i Turnerowski Cable News Network, co do którego wszyscy mieli wątpliwości, czy przeżyje. Innymi słowy, czy świat w istocie głodny jest takiego wynalazku jak 24-godzinna telewizja informacyjna.

Pewności nie było. Ale było szaleństwo i entuzjazm triumfującej technologii, która w przekonaniu większości miała odsunąć na długie dekady radio i papierową prasę, zniszczyć je i unieważnić jako przeżytki dawnych czasów. Cały świat pakował się w telewizję. Miała być doskonała technicznie i coraz tańsza, więc zaczęto ją integrować z technologią komputerową. Starzy eksperci wątpili, czy to w ogóle możliwe. Telewizja to magia sprzętu dedykowanego. A komputery? Do prostych gier i obróbki danych. Jakże pożenić z sobą te dwa światy? – podpytywali ironicznie nas, młodych entuzjastów technologii cyfrowej.

Intuicyjnie czułem, że jeśli gdziekolwiek mam uczyć się telewizji, to w opętanej zwycięską technologią Ameryce. Zanim jeszcze zacząłem jeździć co roku na wielkie targi technologii telewizyjnej NAB w Las Vegas, podpatrywać, jak działają pierwsze kamery cyfrowe, zapoznawać się z pierwocinami mitycznego VOD czy testować pierwsze studia wirtualne, udało mi się...