Głowa na karku, Emocje i Aparat

autor zdjęcia: ANNA PIETUSZKO-WDOWIŃSKA

źródło: Fotorzepa

„Tu nie powinno być żadnego fotoreportera...” –Jan Paweł II podczas Światowych Dni Młodzieży w Częstochowie, sierpień 1991 r.

autor zdjęcia: Erazm Ciolek

źródło: FOTONOVA/east news

Anna Pietuszko-Wdowińska wśród fotoreporterów podczas pielgrzymki papieża do Polski. Stoją od lewej: Peter Andrews, Cezary Słomiński, Jacek Marczewski, Krzysztof Miller. Warszawa, czerwiec 1991 r.

źródło: materiały prasowe

Uprawiam ten rodzaj fotografii, w którym nie do końca możesz zdjęcie wymyślić, a każde z nich ma swoją historię – mówi fotoreporterka Monice Szewczyk-Wittek.

Plus Minus: Kiedy zaczęłaś myśleć, że fotografia to może być twój zawód?

Gdy w 1980 roku wybuchł strajk w Stoczni Gdańskiej, byłam na wakacjach w Sopocie i nie zrobiłam ani jednego zdjęcia. To pokazuje, jaki miałam początkowo stosunek do swojego przyszłego zawodu. Jak skończyłam szkołę, Mirek Stelmach wyciągnął mnie na zdjęcia. Pierwsze tematy to były koncerty zespołów muzycznych, popularnych w tamtym czasie w warszawskim klubie Hybrydy. Wtedy to poczułam naprawdę.

Co to było za uczucie?

Samo szczęście. Jak byłam dzieckiem i nastolatką, to chciałam malować, ale kompletnie nie mam talentu. Trzymając aparat w ręku, miałam poczucie, że maluję – tylko trochę inaczej.

W twoim domu fotografia była obecna?

Nie. Nikt nie fotografował.

A rodzicie wsparli twój wybór szkoły i potem dalszej drogi zawodowej?

Wręcz przeciwnie. Tata traktował moją naukę w szkole fotograficznej trochę jak kaprys. Kiedy się zorientował, że to poważny wybór, nie był szczęśliwy. Mama była nauczycielką, a potem wykładowczynią na Uniwersytecie Warszawskim, tata pracował w Instytucie Badań Pedagogicznych. Wróżył mi karierę naukową, może asystenturę na uczelni. Przekonał się do mojej pracy dopiero wtedy, gdy zrobiłam swoją pierwszą wystawę w siedzibie Regionu Mazowsze [NSZZ Solidarność – red.] na...