Mity i mantry polityki zagranicznej

autor zdjęcia: Piotr Molęcki

źródło: EAST NEWS

Ileż potrafi przekazać mowa ciała. Marszałek Sejmu Elżbieta Witek z PiS i marszałek Senatu Tomasz Grodzki z PO przed posiedzeniem Rady Bezpieczeństwa Narodowego, 28 stycznia 2022 r.

Uchwała wspierająca Ukrainę przyjęta w Sejmie przy zaledwie jednym głosie przeciwnym, spotkanie wszystkich partii u prezydenta w ramach Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Zdawać by się mogło, że w sprawie rosyjskiego zagrożenia na wschodniej flance NATO główne siły polityczne są w stanie wyrównać szeregi. Nic bardziej błędnego.

Tego samego dnia, kiedy na posiedzeniu RBN wszyscy mówili mniej więcej to samo, Donald Tusk piętnował premiera Mateusza Morawieckiego za wyjazd na spotkanie liderów partii eurosceptycznych (w tym Marine Le Pen) do Madrytu. Były premier powtarzał wielokrotnie i gromko, że to „de facto spotkanie antyukraińskiej międzynarodówki". Powiązał to z szerszym sporem o kierunek polskiej polityki zagranicznej: „Dziś jesteśmy świadkami wyprowadzania Polski przez PiS w peryferia Europy, w strefę niczyją. To jest realizacja marzeń Kremla".

Czy rządzą agenci Putina?

To część większej całości. O swoim głównym przeciwniku, partii Jarosława Kaczyńskiego, Tusk mówi zawsze na górnym „c". Podczas tych samych obrad Rady Krajowej PO przedstawiał PiS jako zorganizowaną grupę przestępczą. Prawda, Platforma goni dzisiaj w różnych sondażach partię rządzącą. Czy jednak to wynik właśnie tej permanentnej wojny na słowa? Czy bardziej zamętu wokół pandemii, inflacji i – zwłaszcza – niedoskonałości Polskiego Ładu? Czy Tusk pozyskuje swoją słowną agresją jakiegokolwiek nowego zwolennika, czy też jedynie utwardza swój najwierniejszy, najbardziej hardcore'owy elektorat? To temat na inny tekst. W tym można się za to zastanowić, ile związku ma ta wymiana ciosów w sprawie polityki zagranicznej z rzeczywistością.

Naturalnie, zarzuty Tuska stały się...