Czy zamrozić WIBOR

Zamrożenie stawki WIBOR na poziomie z końca 2019 r., czyli de facto obniżka, byłoby formą erdoganizacji polskiej polityki pieniężnej.

Jak można było oczekiwać, seria podwyżek stóp procentowych banku centralnego i idące za nimi podwyżki oprocentowania kredytów, zwłaszcza hipotecznych, rozpoczęły ważną, ale jednostronną dyskusję ekonomiczną. Publikowane są symulacje wpływu dokonanych i oczekiwanych podwyżek stóp procentowych na poziom obciążeń z tytułu kredytów hipotecznych. Pojawiają się propozycje ograniczenia wpływu podwyżek na koszty ponoszone przez kredytobiorców. Jedną z najżywiej dyskutowanych jest propozycja Marcina Wrońskiego zamrożenia stawki WIBOR, stanowiącej podstawę wyznaczania oprocentowania kredytów hipotecznych, przedstawiona w OKO.press 7 lutego. Aby móc ocenić tę propozycję, musimy zwrócić uwagę na trzy kwestie:

> wpływ proponowanych rozwiązań na funkcjonowanie mechanizmu kształtowania polityki pieniężnej w Polsce,

> funkcjonowanie mechanizmu kształtowania WIBOR,

> sprawiedliwość społeczną, czyli ochronę obywateli przed „nadmiernym" wzrostem oprocentowania kredytów.

Tylko racjonalna dyskusja nad tymi problemami może prowadzić do właściwego ekonomicznie i społecznie rozwiązania kwestii „zbyt wysokiego" oprocentowania kredytów hipotecznych.

Rozpocznijmy od przypomnienia, że konstytucyjnym celem NBP jest utrzymanie wartości pieniądza (niskiej inflacji). Realizując ten cel, NBP może wspierać politykę...