Ziemia, wiara oraz car. Polacy tłem

źródło: EAST NEWS

Siedem lat po premierze ekranizacji „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana Rosjanie obsadzili Michała Żebrowskiego, by zagrał złego Polaka, anty-Skrzetuskiego w ich propagandowym eposie „Rok 1612”

Dzisiejsza Polska nie jest dla Rosji na tyle istotnym punktem odniesienia, by aż poświęcać jej święto narodowe. Ale już Polska jako idea i dziejowa rola „Judasza Słowiańszczyzny", agenta Rzymu i zdrajcy prawosławia – jak najbardziej.

Propagandowe kino historyczne, kręcone przez usłużnych reżyserów za państwowe pieniądze, jest co do zasady gatunkiem, w którym powstają dzieła szczere i prawdomówne. Mało tego, opowiadają one często bardziej przenikliwie niż tuziny analityków. Odważniej niż najbardziej nawet niezależny dziennikarz. Tyle tylko, że nie o czasach, w których umiejscowiona została opowieść, ale o tych, w których ją nakręcono.

Tak właśnie jest z dziełem „Rok 1612". Po obejrzeniu tego filmu będziemy wiedzieli o XVII-wiecznej historii Rosji – okresie Wielkiej Smuty i walce z polskim najeźdźcą – mniej niż przed seansem. Skrawki licealnej wiedzy zostaną zagadane przez mówiące ryby, utoną w tętencie biegającego po rosyjskich lasach jednorożca. Ale dla zrozumienia filozofii politycznej współczesnej Rosji jest film Władimira Chotinienki dziełem niezbędnym.

Sienkiewicz à rebours

W grudniu 2004 roku Władimir Putin zadecydował o zniesieniu 7 listopada (dnia wybuchu rewolucji bolszewickiej) jako święta państwowego. Zamiast tego ustanowiono nowe święto 4 listopada – Dzień Jedności Narodowej. Upamiętniał on kapitulację polskiego garnizonu na Kremlu w 1612 roku. Było to „odgrzanie" starej, przedrewolucyjnej tradycji. Już w 1613 roku Michaił Romanow wprowadził do kalendarza „Dzień wyzwolenia Moskwy od polskich najeźdźców". Dla carskiej...