Małgorzata Węglarz. Starzy ludzie nie istnieją

źródło: materiały prasowe

Jak często zastanawiamy się nad starością swoich bliskich, rodziców, dziadków?

Kobiety zajmujące się rodziną tak bardzo wydają się normą, że nie znajduję żadnego mężczyzny, który chciałby podjąć ze mną dialog. Co więcej, nie widzę ich wypowiadających się na forach – może tylko obserwują, może wstydzą się powiedzieć, że potrzebują pomocy. Na forach można znaleźć wiele próśb o pomoc, ale również pytania, gdzie mogą się wygadać... Brakuje grup wsparcia. Wszystkie grupy facebookowe, jakie znalazłam, miały w teorii służyć temu, aby dzielić się doświadczeniami i podnosić na duchu. Zamiast tego codziennie są dodawane nowe oferty pracy dla opiekunów i opiekunek. Głównie w Niemczech.

Kiedy w końcu trafiam na kopalnię wyznań, muszę zrobić sobie przerwę. Jak często zastanawiamy się nad starością swoich bliskich, rodziców, dziadków? Przygotowując sobie kubek mocnej arabiki, zastanawiam się, co ja bym zrobiła. Nie zostawiłabym swoich rodziców na pewno. Ofiarowali mi wspaniałe dzieciństwo i młodość, są przecież moimi przyjaciółmi. Zaopiekowałabym się nimi. Mam nadzieję, że udźwignę to finansowo, przecież to moi rodzice.

Wracam do komputera, żeby raz jeszcze zanurzyć się w tym odległym dla mnie świecie.

Dziecko, dlaczego mnie zostawiasz?

Trafiłam na wpis Justyny (imię zmienione): „Czy jest ktoś, kto chce się skumać i pogadać o problemach opieki nad bliskimi? Ja już chyba nie wytrzymam!!!". Piszę wiadomość...