W sprawie egzekucji trzeba się liczyć z zarzutami

Ustalenia faktyczne organu egzekucyjnego mogą dotyczyć tylko podstaw zgłoszonych zarzutów, a nie kwestii związanych z oceną prawną zasadności lub prawidłowości obowiązku określonego w tytule wykonawczym.

W toku postępowania egzekucyjnego w administracji zobowiązany ma prawo wniesienia do wierzyciela za pośrednictwem organu egzekucyjnego zarzutu. Zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej określa istotę i zakres żądania oraz dowody uzasadniające to żądanie.

Wniesienie zarzutów na postępowanie egzekucyjne stanowi uprawnienie zobowiązanego, natomiast zakres możliwych zarzutów został enumeratywnie wymieniony w art. 33 u.p.e.a. Zobowiązany nie może w tym trybie skutecznie formułować zarzutów w kwestii wszelkich dostrzeżonych nieprawidłowości w działaniu organu egzekucyjnego, wskazuje na zaistnienie przesłanek enumeratywnie określonych w art. 33 u.p.e.a. Podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być między innymi nieistnienie obowiązku (art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a.) oraz niespełnienie w tytule wykonawczym wymogów wskazanych w art. 27 (art. 33 § 1 pkt 10 u.p.e.a.). Regulacja ta stanowi o tym, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej nie mogą być dowolne okoliczności, tylko okoliczności wymienione w art. 33 u.p.e.a., czyli katalog możliwych zarzutów jest zamknięty. Rola zarzutów sprowadza się w szczególności do jednego ze sposobów weryfikacji czynności organów egzekucyjnych, mających służyć ochronie adresata czynności, który to zarzut może być wykorzystany, wyłącznie na etapie wszczęcia postępowania...