Dwa rodzaje Anglosasów

autor zdjęcia: PETER NICHOLLS/various sources/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Kariery polityczne Donalda Trumpa (z lewej) i Borisa Johnsona dobrze portretują słabości brytyjskiej i amerykańskiej demokracji. Jednocześnie pokazują, że na Wyspach istnieją granice populizmu

Boris Johnson ma ciężkie grzechy na sumieniu. Doprowadził do brexitu i pozostawił królestwo na skraju rozpadu. Ale nigdy jak Donald Trump nie szykował zamachu na demokrację. Jednocześnie to brytyjscy torysi potrafili odsunąć swojego przywódcę od władzy, podczas gdy republikanów z USA na to nie stać.

Współpracownicy, rodzina, czołowi politycy republikańscy – wszyscy błagaliśmy, aby stanął na wysokości zadania i ratował demokrację. Ale on siedział w jadalni przed telewizorem i patrzył, jak agresywny tłum wdziera się na Kapitol. Widział, jak ludzie grożą nawet wiceprezydentowi Pence’owi, że skończy na szubienicy, skoro nie chciał zablokować procesu zatwierdzenia zwycięstwa wyborczego Joe Bidena. A mimo to nie zrobił nic – tłumaczyła kilka dni temu przed specjalną komisją śledczą Kongresu dziennikarka Fox News Kayleigh McEnany, w tamtym czasie rzeczniczka prasowa prezydenta.

Inni świadkowie też wspominają o godzinach spędzonych przez prezydenta przed telewizorem, ale mówią też o tym, jak Trump dzwonił do republikańskich kongresmenów, domagając się, aby odmówili uznania Bidena za nowego przywódcę kraju (potwierdzają to zapisy operatorów telefonicznych). Mówiąc wprost: był gotów poświęcić amerykańską demokrację, byleby utrzymać się przy władzy.

Coraz więcej Amerykanów wyciąga z tego wniosek, który musi wywoływać trwogę: oto wraca przekleństwo Stanów Zjednoczonych, jakim jest widmo wojny domowej. Profesor politologii Barbara F. Walter z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego zwraca uwagę na kolejne elementy, które na to wskazują. Oto za sprawą Trumpa kryterium podziału sceny politycznej...